Een tijdje terug kwam ik wat oude columns van mezelf tegen. In één daarvan vroeg ik me af wanneer we nou de echte stap naar volwassenheid maken. Een volwassene is iemand die altijd goed voor zichzelf zorgt, gezond eet, het huis aan kant heeft, regelmatig sport en op tijd naar bed gaat, was mijn gedachte.

Mijn conclusie is lang geweest dat ik niet echt volwassen was, omdat ik soms ontbijt met chips, het moeilijk vind om goed voor mezelf te zorgen zodra ik het druk heb, dingen doe waarvan ik weet dat het misschien niet heel verstandig is en soms geen idee heb waar ik mee bezig ben. Ik zei ook heel vaak “later, als ik groot ben.”, maar ja, op een gegeven moment was het toch echt later en voelde ik me niet per se groter.

Nu, een paar jaar verder, denk ik eigenlijk dat bovenstaande dingen niet zo heel belangrijk zijn in je meetpunt voor volwassenheid. Wie weet er eigenlijk wel waar ‘ie mee bezig is? De meeste van ons doen maar wat, weten niet waar ze naar toe gaan of dachten het te weten en zijn van gedachten veranderd. En dat is allemaal oké, want volwassenheid zit hem wat mij betreft in dat er op een gegeven moment niet meer iemand is die dingen voor jou bepaald. Zodra je ergens rond je 18e de regie krijgt over je eigen leven ben je die volwassene, en of die nou kilo’s drop eet, tot midden in de nacht Friends bingewatched dat doet er niet toe. Er is niemand die je vroeg naar bed stuurt, niemand die zegt “eerst hartig en dan zoet op brood”, jij maakt de beslissingen.

Met dat inzicht heb ik dan nu ook maar geaccepteerd dat ik een echte volwassene ben, eentje die chips eet als ontbijt, zich steeds weer opnieuw voorneemt om nu wel echt elke dag te mediteren en die geregeld te laat naar bed gaat.

Ben je nieuwsgierig naar de oorspronkelijk column, dan vind je die hier